Okres przedwojenny i wojenny
Znajdą Państwo tutaj informacje o naszych najsłynniejszych absolwentach. Informacje te są przygotowywane na podstawie między innymi materiałów zebranych przez absolwenta szkoły Kazimierza Bronowskiego.
Kazimierz Bronowski (1920-2010) absolwent Czackiego. Przez długie lata czynnie uczestniczył w pracach Stowarzyszenia Wychowanków Gimnazjum i Liceum im. T. Czackiego. Chętnie dzielił się swoją wiedzą o historii Szkoły i znanych Mu wychowankach. Często brał udział w uroczystościach szkolnych i spotkaniach z młodzieżą. Był pomysłodawcą i inicjatorem stworzenia “Pocztu Wybitnych Wychowanków Czackiego”. Gromadził materiały, opracowywał biogramy, które potem między innymi wykorzystano przy tworzeniu tej podstrony.
Jest autorem barwnych i zabawnych wspomnień zatytułowanych “CZACKI” 1931 – 1939 W ANEGDOCIE. “KLASA CHODZI PO KLASIE I NIE ZWRACA UWAGI NA MOJE UWAGI”.
Biblioteka szkolna, korzystając z dokumentów zebranych przez pana Bronowskiego i innych źródeł informacji, ilustrując je materiałem fotograficznym, tworzy serię tablic
WYBITNI ABSOLWENCI CZACKIEGO, które prezentowane są na bieżąco w gablocie Stowarzyszenia Wychowanków i na stronie internetowej Szkoły.
Jana Twardowskiego
ks. Jan Twardowski – poeta, duszpasterz
- matura – czerwiec 1935 r.
- studia polonistyczne na UW, przerwane wojną, ukończone w 1947 r. Seminarium duchowne i wyświęcenie kapłańskie w 1948 r.
- pierwsze wiersze drukował jako ginazjalista
- w 1937 r. wydał pierwszy tomik wierszy – “Powrót Andersena”
- brał czynny udział w Powstaniu Warszawskim
- 58 lat posługi duszpasterskiej
- ponad 70 lat twórczości poetyckiej i eseistycznej wydanej w kilkudziesięciu tomach
Jan Twardowski urodził się 1 czerwca 1915 roku w Warszawie. Od wczesnego dzieciństwa pasjonowała go przyroda, zachwycał się wszystkim, co go otaczało. W szkole rozwijali jego zainteresowania przyrodnicze profesorowie Władysław Kociejowski i Gustaw Wuttke. Wprowadzając go w tajniki przyrody, wpoili mu “zadziwienie światem” – zadziwienie, które pozostało mu na całe życie i jest obecne w jego twórczości. Od dziecka uwielbiał czytać. Czytał zawsze dużo, nie tylko literaturę piękną, także pamiętniki i dzienniki; ksiązki przyrodnicze i historyczne. Był zafascynowany baśniami Andersena.
Pierwsze wiersze zaczął pisać już w szkole. W latach 1933 – 1935, będąc uczniem państwowego męskiego Gimnazjum im. Tadeusza Czackiego w Warszawie o profilu matematyczno-przyrodniczym, współredagował międzyszkolne pismo młodzieży gimnazjalnej “Kuźnia Młodych”, jako redaktor działu literackiego. Na łamach gazetki miał miejsce jego debiut poetycki i prozatorski.
W 1935 roku złożył egzamin maturalny, a następnie rozpoczął naukę na wydziale polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Studia przerwane wojną ukończył w 1947 roku. W czasie wojny był żołnierzem AK, brał udział w Powstaniu Warszawskim. W 1945 roku podjął naukę na pierwszym tajnym kursie Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie, które ukończył w 1948 roku i 4 lipca przyjął święcenia kapłańskie.
Pierwszą parafią ks. Twardowskiego był Żbików, gdzie opiekował się także dziećmi niepełnosprawnymi z tamtejszej Państwowej Szkoły Specjalnej, następnie był duszpasterzem w warszawskich kościołach: św. Stanisława Kostki, Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i Wszystkich Świętych, a także prefektem w liceum Sowińskiego i szkole specjalnej w Pruszkowie.
Od 1 sierpnia 1959 r. był rektorem kościoła sióstr Wizytek na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie. Prowadził tu msze dla dzieci i głosił słynne kazania dla najmłodszych…
[źródło: materiały p. K. Bronowskiego]Bronisław Chodorowski – prezes stowarzyszenia wychowanków
- matura – czerwiec 1943 r. (na tajnych kompletach)
Bronisław Albin Chodorowski urodził się 17 lipca 1924 roku w Warszawie w rodzinie inteligenckiej. Ojciec Kazimierz był przed rokiem 1939 urzędnikiem państwowym, zatrudnionym w Urzędzie Skarbowym. Matka Aleksandra nie pracowała zawodowo. W latach 1936 – 1939 uczył się w Gimnazjum i Liceum im. Tadeusza Czackiego w Warszawie (po 1939 – na tajnych kompletach, organizowanych u niego w domu). Egzamin maturalny zdał w 1943 roku. Następnie w 1944 uzyskał tytuł technika-elektryka. Po wojnie ukończył Szkołę Inżynierską im. Wawelberga w Warszawie zdobywając tytuł inżyniera – elektryka. Studia magisterskie odbył na wydziale Fizyki Stosowanej Politechniki Warszawskiej. W 1963 roku uzyskał uprawnienia budowlane, a następnie odbył studia podyplomowe na wydziałach Architektury i Inżynierii Lądowej w zakresie ekonomiki i organizacji budownictwa. Pracę zawodową podjął już w czasie wojny jako praktykant, a następnie pomoc inżyniera w Fabryce Wyrobów Metalowych, od roku 1948 jako naczelny inżynier kierował produkcją i wykonywał prace projektowo-konstrukcyjne. W latach 1951 – 1958 pracował w Specjalistycznej Spółdzielni Pracy „Elektromoc”, następnie (1962 – 1968) w Spółdzielni Inwalidów „Wspólna Sprawa” oraz w Miejskim Przedsiębiorstwie Remontowo-Budowlanych (1969 – 1971).
Od 1969 roku pełnił funkcję biegłego sądowego w zakresie realizacji inwestycji, wynalazczości i postępu technicznego oraz instalacji i urządzeń elektrycznych. Kolejne miejsca pracy to: Związek Ociemniałych Żołnierzy PRL, Spółdzielnia Inwalidów Niewidomych oraz Związek Spółdzielni Niewidomych.
Budował sanatoria i ośrodki rehabilitacyjne w całej Polsce.
Do 90-tego roku życia aktywny zawodowo, przez ponad 20 lat działał jako pełnomocnik firmy „Catzy of Poland”. Ministrant w kościele Sióstr Wizytek od 1937 roku do stycznia 2014. Przez kilkadziesiąt lat o 9 rano służył do mszy księdzu Janowi Twardowskiemu.
Przez całe życie poświęcał się pracy społecznej. Przez 47 lat Prezes Stowarzyszenia Wychowanków Szkoły im. Tadeusza Czackiego. Organizator „Balu jak dawniej”, „Balu wśród bzów”, comiesięcznych potańcówek na „Olimpie”.
Wspomnienie
Od 1936 roku był uczniem Gimnazjum i Liceum im. Tadeusza Czackiego; świadectwo maturalne uzyskał w roku 1943 na tajnych kompletach. Od początku nauki w gimnazjum współredagował gazetkę Czackiego „Promień Szkolny”. Harcerz 27 WDH. Całe swoje dorosłe życie społecznie związany z naszą szkołą: w latach 1959 – 1967 jako opiekun „Promienia Szkolnego” i organizacji młodzieżowych, następnie odpowiedzialny za kontakty Szkoły z emerytowanymi nauczycielami, a od 1966 roku nieprzerwanie przez 47 lat jako prezes Stowarzyszenia Wychowanków Szkoły. Kolejnym rocznikom i pokoleniom Czackiewiczów niestrudzenie pokazywał, jak pięknym darem jest czerpanie z tradycji i możliwość jej współkreowania.Był Przyjacielem, Mistrzem i opiekuńczym starszym Kolegą. Towarzyszył nam we wszystkich ważnych chwilach: co roku witał „przy kamieniu” nowe roczniki uczniów, podkreślając dumę z bycia członkiem społeczności Czackiego, uczestniczył w lekcjach i spotkaniach uczniów z przedstawicielami Stowarzyszenia Wychowanków, reprezentował stowarzyszenie na uroczystościach szkolnych. Pomagał rozwiązywać problemy, dzielił się z nami swoją niezwykłą energią i optymizmem, a zaangażowaniem w życie Szkoły potwierdzał. jak ważna jest współpraca między pokoleniami.
Wpisał się w legendę Szkoły i pozostanie na zawsze w sercach tych, którzy mieli zaszczyt z Nim pracować i tworzyć historię naszego Liceum.
Aleksander Werner – artysta malarz, rzeźbiarz, plastyk
- matura – czerwiec 1939 r.
- ukończone studia grafiki użytkowej w Londynie
- mieszka i tworzy w Anglii
- dorobek twórczy: malarstwo, rzeźba w granicie i piaskowcu, nowatorska rzeźba w szkle metodą stapiania kolorowych elementów szkła
- kilkanaście wystaw artystycznych, w tym w Polsce
- zmarł w Londynie 11 sierpnia 2011 r.
A.S.J. Werner urodził się 11.09.1920 r. w Brwinowie. Młodość spędził w Legionowie, w 1939 r. uzyskał maturę w Liceum im. Tadeusza Czackiego w Warszawie. Już w szkole przejawiał talent malarski
W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. udaje się wraz z matką i siostrą do Lwowa. Tam wkrótce zostają areszotani przez bezpiekę i zesłani do łagru w tajdze za Archangielskiem. W 1942 r. Werner trafia do armii Andersa, z którą przez Persję, Irak i Palestynę dociera do Włoch pod Monte Cassino
Po wyzwoleniu studiuje malarstwo w rzymskiej Akademii Sztuk Pięknych. Po ewakuacji do Anglii podejmuje studia na kierunku grafiki użytkowej w Sir John Cass School Art w Londynie
Osiada na stałe w Anglii. Swoje życie zawodowe wiąże ze sztuką. Uprawia grafikę, malarstwo, rzeźbę w ceramice – również rzeźbę monumentalną. Nowatorska jest jego sztuka tworzenia w szkle, uzyskiwana metodą stapiania elementów kolorowych szkła. Prace swe prezentuje na licznych wystawach na całym świecie.
Jest uznawany za jednego z ciekawszych twórców polskich na obczyźnie
Jego prace można zobaczyć na stronie Biblioteki Uniwersyteckiej w Toruniu.
[źródło: materiały p. K. Bronowskiego]
Andrzej Trzebiński – poeta, dramaturg, eseista
- matura – czerwiec 1940 r. (w tajnym nauczaniu)
- w czasie okupacji student tajnej polonistyki UW, organizator nielegalnego życia kulturalnego Warszawy oraz nielegalnej prasy,
redaktor naczelny “Sztuki i Narodu” - aresztowany i rozstrzelany w 1943 r. w masowej egzekucji na Nowym Świecie (znajduje się w tym miejscu tablica pamiątkowa)
- autor licznych wierszy, szkiców o kulturze i literaturze, a także “Pamiętnika” oraz dramatu “Aby podnieść różę”
Andrzej chodził do prywatnej szkoły powszechnej przy ul. Mochnackich, którą ukończył w 1934 r. Naukę kontynuował w gimnazjum i liceum im. Tadeusza Czackiego, gdzie zaprzyjaźnił się z Tadeuszem Borowskim. Wszedł w skład komitetu redakcyjnego wydawanego przez uczniów pisma “Promień Szkolny”, w którym debiutował utworem “Fraszka o mędrcu”; potem opublikował tu kilka innych wierszy i szkic krytyczny.Po wybuchu wojny siedemnastoletni Trzebiński, w odpowiedzi na wezwanie władz polskich, wyruszył na wschód. Do Warszawy powrócił po dwóch miesiącach. Dalej uczył się na konspiracyjnych kompletach w liceum im. T. Czackiego. Latem 1940 r. razem z Borowskim zdał konspiracyjną maturę i jesienią rozpoczął studia na polonistyce i slawistyce na podziemnym Uniwersytecie Warszawskim. Uczestnikami kompletu polonistycznego byli m. in. Tadeusz Borowski, Wacław Bojarski, Stanisław Marczak, Stefan Świeżawski. Zajęcia,odbywające się w mieszkaniach studentów lub profesorów, prowadzili m.in. Julian Krzyżanowski, Wacław Borowy, Witold Doroszerwski, Tadeusz Kotarbiński, Stanisław Adamczewski, Zofia Szmydtowa. Trzebiński uczestniczył także aktywnie w spotkaniach i wieczorach literackich, które podczas wojny stanowiły namiastkę normalnego życia kulturalnego. Tam poznał Karola Irzykowskiego, Czesława Miłosza, Jerzego Zagórskiego, Jerzego Andrzejewskiego, Bohdana Suchodolskiego i innych. Dużo czytał, szczególnie Brzozowskiego, Mochnackiego, Norwida, Przybosia, Witkacego, Conrada, Manna i wielu innych.
Pisał wiersze, powieść, tłumaczył, systematycznie prowadził pamiętnik. Równocześnie dorywczo pracował zarobkowo jako korepetytor, tracz na kolei…[źródło: materiały p. K. Bronowskiego]
Więcej:
pl.wikipedia.org
www.wkregukultury.pl
Tadeusz Płużański – profesor filozofii, poeta
- matura – czerwiec 1939 r.
Prof. Tadeusz Płużański ps. Tadeusz Radwan urodził się 15 sierpnia 1920 w Miechowie, zmarł 16 sierpnia 2002 w Warszawie – uczestnik kampanii wrześniowej, członek TAP, więzień stalinowski, historyk filozofii, pisarz, pedagog.
Pod koniec 1940 roku został aresztowany przez Gestapo, a następnie został skazany i trafił do obozu w Stutthof (więzień nr 10525). Przeżył m.in. dlatego, że przez dłuższy czas pracował w stolarni, a potem w kuchni. Wielu współwięźniów zawdzięcza mu życie, gdyż on nielegalnie dostarczał im dodatkowe porcje żywności, za co mógł zostać zastrzelony. Wyszedł z obozu dopiero z chwilą zakończenia wojny, 9 maja 1945 roku. Był jednym z najdłużej przebywających w obozie.
Po uwolnieniu z obozu koncentracyjnego Stutthof przeniósł się z wybrzeża do Warszawy, by rozpocząć studia. Był sfrustrowany „swoją nieobecnością” w czasie walki spowodowaną pobytem w kacecie (lata 1940-1945).
W 1946 roku nawiązał kontakt z Witoldem Pileckim przez wspólnego znajomego Makarego Sieradzkiego. Płużański zniechęcony panującą sytuacją w kraju usiłował wyjechać za granicę. Pilecki chciał mu to umożliwić w zamian za przekazanie pierwszego meldunku do centrali – do ppłk. Kijaka. Dostarczenie meldunku nie powiodło się, ponieważ w Pilznie na amerykańskim punkcie kontrolnym przekazano go do Pragi. Płużański na posterunku policji zniszczył meldunek „Witolda”. Po ucieczce z obozu dla internowanych dotarł do II Korpusu. Po udowodnieniu, że zna Pileckiego został przyjęty jako podporucznik tej formacji. Otrzymał polecenie powrotu do Polski z misją kurierską (przywiózł pieniądze 4100 $, klisze z pisemnym pełnomocnictwem podpisanym przez generała Andersa, tekst instrukcji rządu). Po powrocie został jednym ze współpracowników Witolda Pileckiego…[źródło]
Więcej:
www.bu.kul.pl
Leonard Sosnowski – fizyk, światowej sławy naukowiec
- matura – czerwiec 1928 r.
Profesor Leonard Sosnowski (ur. 19 lutego 1911 w Twerze, zm. 9 listopada 1986 w Warszawie) – polski fizyk, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, od 1960 członek Polskiej Akademii Nauk i jej wiceprezes 1981-1983, w latach 1954-1966 dyrektor Instytutu Fizyki PAN. Od roku 1919 zamieszkał w Warszawie. Po ukończeniu gimnazjum im. Czackiego 1928 rozpoczął studia fizyki na Uniwersytecie Warszawskim. W roku 1932 został asystentem prof. Stefana Pieńkowskiego, 1933 ukończył studia. 1936–1938 dzięki stypendium Funduszu Kultury Narodowej pracował w dziedzinie fizyki jądrowej w Laboratorium Cavendisha w Cambridge.
Wybuch II wojny światowej uniemożliwił planowane na jesień 1939 uzyskanie doktoratu, który obronił 1944 na tajnym Uniwersytecie Warszawskim. Doktorat został zatwierdzony przez władze Uniwersytetu w roku 1947. W okresie wojny uczestniczył w tajnym nauczaniu na poziomie uniwersyteckim. Uczestniczył w powstaniu warszawskim w oddziale im. Kilińskiego…[źródło]
Więcej:
archiwum.wiz.pl
www.fuw.edu.pl
Stefan Kisielewski – publicysta, prozaik, muzyk, kompozytor, krytyk muzyczny
- matura – czerwiec 1929 r.
Kompozytor, pedagog, krytyk muzyczny, publicysta i pisarz. Urodzony 7 marca 1911 w Warszawie, zmarł 27 września 1991 tamże. Studiował w Konserwatorium Warszawskim, uzyskując dyplomy z teorii muzyki (1934) i kompozycji (1937) w klasach Kazimierza Sikorskiego oraz z fortepianu (1937) w klasie Jerzego Lefelda. Odbył też dwuletnie studia z zakresu polonistyki i roczne – filozofii na Uniwersytecie Warszawskim (1929-31). W latach 1938-39 pogłębiał studia kompozytorskie w Paryżu. Podczas okupacji uczestniczył w tajnym życiu muzycznym. W 1945 założył pismo “Ruch Muzyczny”, którego był redaktorem naczelnym do 1948. W latach 1945-49 wykładał przedmioty teoretyczne w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie.
Obok działalności kompozytorskiej uprawiał działalność publicystyczną (m.in. od 1945 pisał felietony w Tygodniku Powszechnym), a także krytykę i publicystykę muzyczną. Jest autorem wielu książek o tematyce muzycznej oraz utworów literackich publikowanych w kraju i za granicą (również pod pseudonimami Teodora Klona i Tomasza Stalińskiego). W latach 1957-65 był posłem na Sejm PRL. W latach 1973-78 odbywał podróże zagraniczne m.in. po Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Francji, Anglii, Włoszech, Skandynawii, gdzie wygłaszał odczyty na tematy związane z kulturą polską.
Był autorem między innymi powieści: “Sprzysiężenie”, “Zbrodnia w dzielnicy północnej”, “Widziane z góry”; szkiców muzycznych: “Gwiazdozbiór muzyczny”; zbiorów felietonów: “Rzeczy małe”, “100 razy głową w ścianę”, “Materii pomieszanie”; oraz najsłynniejszych: “Abecadła Kisiela” i “Dzienników”. W 1990 r. ustanowił nagrodę swojego imienia (Nagroda Kisiela), która przyznawana jest do dziś (wśród laureatów między innymi: Władysław Bartoszewski, Jerzy Waldorff, Jerzy Giedroyc, ks. Józef Tischner, Lech Wałęsa, Stanisław Tym, Jan Nowak-Jeziorański)…[źródło]
Więcej:
stefankisielewski.wordpress.com
stefan_kisielewski.republika.pl
pl.wikipedia.org
www.facebook.com
www.youtube.com/… – o politykach
www.youtube.com/… – o socjaliźmie
Julian Auleytner – profesor fizyki
- matura – czerwiec 1940
- okupacja- udział konspiracyjny w AK
- aresztowany przez Gestapo wysłany do obozu Sachsenhausen na 1,5 roku
- w 1944r. za działalność w AK zostaje aresztowany przez NKWD i wysłany do Łagru w Donbasie
- zwolniony studiuje fizykę na UW i uzyskuje dyplom magisterski w 1952 r., pracuje naukowo, w 1947 r. uzyskuje tytuł profesora
- dorobek naukowy – 240 publikacji, wykształcił 27 doktorów, wykładał na czterech uniwersytetach, był członkiem licznych międzynarodowych organizacji naukowych
Julian Jan Auleytner (urodzony 13 lutego 1922 w Studziankach, zmarł 7 grudnia 2003). Urodził się w rodzinie ziemiańskiej jako syn Kazimierza i Wandy z Pomian Zakrzewskich. Walczył w wojnie obronnej Polski 1939, po czym przebywał w niewoli niemieckiej (obóz Sachsenhausen–Oranienburg). W latach 1943–1945 walczył w Armii Krajowej. Po wkroczeniu wojsk sowieckich na teren Polski aresztowany przez NKWD i zesłany do łagru na wschodniej Ukrainie (pracował w kopalni węgla). Po powrocie do kraju ukończył w 1952 studia na Uniwersytecie Warszawskim, po siedmiu latach uzyskując doktorat…
[źródło] i [materiały K. Bronowskiego]
Więcej:
www.ifpan.edu.pl/…/Auleytner.html
www.ifpan.edu.pl/…/Auleytner.pdf
Tadeusz Borowski – pisarz, poeta, eseista
- matura – tajne nauczanie 1940 r.
Poeta, prozaik, publicysta. Urodził się w 1922 roku w Żytomierzu w ZSRR, zmarł tragicznie w 1951 w Warszawie. Więzień Auschwitz i Dachau.
We wczesnym dzieciństwie przeżył kolektywizację i głód. Ojciec, Stanisław, został w 1926 wywieziony do pracy przy budowie kanału białomorskiego, matka, Teofila, w 1930 trafiła na Syberię. Tadeusza wychowywała ciotka, jego starszy brat Juliusz zamieszkał w internacie. W 1932 Stanisław Borowski wrócił z zesłania do Polski. Synowie dołączyli do niego po samodzielnej podróży przez Kijów i Moskwę. Zamieszkali w Warszawie, dokąd w 1934 powróciła też matka.
Mimo trudności finansowych rodziny Tadeusz Borowski uczęszczał do Gimnazjum im. Tadeusza Czackiego. Po wybuchu drugiej wojny światowej kontynuował naukę na tajnych kompletach, wiosną 1940 zdał maturę. Jesienią zapisał się na podziemną polonistykę Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie był jednym z najlepszych studentów…[źródło]
Więcej:
dzieje.pl
ninateka.pl
Mieczysław Serwiński – naukowiec, profesor inżynierii chemicznej, rektor Politechniki Łódzkiej
- matura – czerwiec 1937 r.
Mieczysław Serwiński (urodzony 28 kwietnia 1918 w Zakrzewie, zmarł 30 lipca 1999, pochowany na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie) – polski polityk, poseł na Sejm PRL VI, VIII i IX kadencji, doktor honoris causa Politechniki Łódzkiej, przewodniczący Rady Narodowej miasta Łodzi.
Uzyskał tytuł naukowy profesora zwyczajnego nauk chemicznych. Pracował na Politechnice Łódzkiej. Od 1952 do 1956 był dziekanem Wydziału Biotechnologii i Nauk o Żywności. W latach 1962–1968 był jej prorektorem, a w latach 1968–1975 rektorem.
W 1972 uzyskał mandat posła na Sejm PRL VI kadencji. Kandydował w okręgu Łódź Bałuty, był posłem bezpartyjnym. Zasiadał w Komisji Górnictwa, Energetyki i Chemii oraz w Komisji Nauki i Postępu Technicznego. W 1980 i 1985 ponownie uzyskiwał mandat posła. Do Sejmu VIII kadencji dostał się z okręgu Łódź Śródmieście, a do Sejmu IX kadencji z okręgu Łódź Bałuty. W Sejmie VIII kadencji zasiadał w Komisji Górnictwa, Energetyki i Chemii, Komisji Nauki i Postępu Technicznego, Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektu ustawy o Radach Narodowych i Samorządzie Terytorialnym, Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektu ustawy Konstytucyjnej o przedłużeniu Kadencji oraz w Komisji Oświaty, Wychowania, Nauki i Postępu Technicznego, a w Sejmie IX kadencji w Komisji Budownictwa, Gospodarki Przestrzennej, Komunalnej i Mieszkaniowej, Komisji Nauki i Postępu Technicznego, Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektów ustaw zmieniających przepisy dotyczące rad narodowych i samorządu terytorialnego oraz w Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektu ustawy o mieniu komunalnym. Jako reprezentant strony rządowo-koalicyjnej w czasie obrad Okrągłego Stołu współprzewodniczył podzespołowi do spraw polityki mieszkaniowej.
W latach 80. przewodniczył pracom Rady Narodowej miasta Łodzi. 10 listopada 1995 otrzymał tytuł doktora honoris causa Politechniki Łódzkiej…[źródło]
Więcej:
bs.sejm.gov.pl
www.wipos.p.lodz.pl
Władysław J. Stankiewicz – naukowiec w dziedzinie ekonomii politycznej i filozofii, profesor
- matura – czerwiec 1939 r.
Władysław Józef Stankiewicz, politolog, filozof i socjolog. Urodził się w Warszawie, gdzie w 1939 roku uzyskał maturę w Liceum im. Tadeusza Czackiego. We wrześniu ewakuował się przez Węgry do Francji. Uczestnik kampanii francuskiej, belgijskiej, holenderskiej i niemieckiej jako oficer I Pułku Artylerii I Dywizji Pancernej gen. S. Maczka.
Studiował na United Kingdom at the University of St. Andrews and the London School of Economics and Political Science (Ph.D. 1952). Od 1957 nauczał w University Kolumbii Brytyjskiej w Vancouver, B.C.
W kilkudziesięcioletniej pracy dydaktycznej był gościnnie wykładowcą około sześćdziesięciu uniwersytetów pięciu kontynentów. Autor dwudziestu książek naukowych oraz bibliofilsko wydanych aforyzmów dwujęzycznych, między innymi w wersji czesko-angielskiej, chińsko-angielskiej. Liczne wydania w języku polskim. Choć działał na emigracji, ściśle związany był z Polską. [źródło: materiały p. K. Bronowskiego]
Andrzej Półtawski – profesor filozofii, naukowiec, specjalista fenomenolog
- matura – tajne nauczanie 1940 r.
Prof. Andrzej Półtawski – filozof, teoretyk poznania, antropolog, etyk, tłumacz, ur. 22 II 1923 w Warszawie.
W 1938 ukończył III Miejskie Gimnazjum w Warszawie. Maturę (profil matematyczno-fizyczny) zdał w tajnym nauczaniu w 1940 (Państwowe Liceum im. T. Czackiego w Warszawie), następnie odbywał studia techniczne. Od 1942 był żołnierzem AK, brał udział w powstaniu warszawskim (Żoliborz). Po stłumieniu powstania więziony w obozie jenieckim Altengrabow k. Magdeburga. Po wojnie studiował filozofię na UJ pod kierunkiem R. Ingardena. Pracę magisterską obronił w 1950. Do 1956 pracował w budownictwie i przemyśle. W latach 1956–1957 na zlecenie IFiS PAN prowadził badania nad łac. rpsami filozoficznymi w BJ. W latach 1957–1970 pracował na UJ, najpierw jako starszy asystent, a od 1964 jako adiunkt w Katedrze Filozofii (u Ingardena). Tytuł doktora filozofii uzyskał na podstawie pracy Rzeczy i dane zmysłowe. Świat i spostrzeżenie u G. E. Moore’a, napisanej pod kierunkiem Ingardena. Habilitował się na UJ w 1972 na podstawie pracy Świat, spostrzeżenie, świadomość. W latach 1973–1993 pracował na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej ATK w Warszawie jako adiunkt, a od 1980 jako docent. Od 1974 kierował Studium Teorii Poznania, w 1982 został kierownikiem Katedry Teorii Poznania. W latach 1965–1966 wykładał na UJ teorię literatury na kierunku filologii ang. i ros. Teorię poznania wykładał rownież w Studium Zakonu Dominikańskiego w Krakowie (1983–1992). Prowadził wykłady w International Academy of Philosophy w Irving (1982), w Liechtensteinie (1989), w Franciscan University of Steubenville (1991), w MEDO-Institute w Rolduc w Holandii. W 1985 otrzymał tytuł prof. Od 1993 jest prof. emerytowanym.
Jest członkiem wielu towarzystw naukowych, m.in. Polskiego Tow. Filozoficznego, Deutsche Gesellschaft für Phänomenologische Forschung, Sekcji Filozoficznej Krakowskiego PAN, International Academy of Philosophy (Irving, Texas), Papieskiej Rady Rodziny (Watykan)…[źródło]
Więcej:
www.wojtyla.edu.pl
www.edycja.pl
Wywiady z Profesorem na kanałach:
Wacław Piotr Zalewski – wybitny konstruktor i inżynier budowlany
- matura – 1935 r.
Wacław Piotr Zalewski – polski inżynier budowlany i konstruktor, twórca takich nowatorskich budynków jak katowicki Spodek, nieistniejący już unikatowy warszawski “Supersam” z dachem o konstrukcji funikularnej, czy dworzec w Katowicach. Największą sławę w Polsce osiągnął pracując w Biurze Projektów “Bistyp” w Warszawie.
Urodził się w polskiej rodzinie osiadłej w Samogródku na Żytomierszczyźnie 25 sierpnia 1917 roku. Brał udział w powstaniu warszawskim na Czerniakowie, maturę uzyskał w Liceum im. Tadeusza Czackiego w Warszawie, gdzie był w tej samej klasie maturalnej co ksiądz poeta Jan Twardowski.W 1947 ukończył Politechnikę Warszawską, którą rozpoczął przed wojną, w końcu uzyskując dyplom Politechniki Gdańskiej Zaprojektował cały szereg nowych konstrukcji przemysłowych. Był wysyłany wielokrotnie na zagraniczne konferencje w ramach tak zwanego PRL-owskiego “rozsławiania polskiej myśli technicznej”. W 1962 roku uzyskał tytuł doktora nauk technicznych na Politechnice Warszawskiej. W latach 1962-1966 przebywał w Wenezueli na Universidad de Los Andes, 1962-63 w Mérida w Wenezueli jako Visiting Professor, a później pracował jako konsultant dla w Ministerstwa Robót Publicznych w Caracas. Zaprojektował szereg innowacyjnych konstrukcji, między innymi budowle o wiszących dachach i konstrukcje funikularne …[źródło]
Więcej:
www.pryzmat.pwr.edu.pl
www.bryla.pl
structurae.net
media.pg.gda.pl
wiadomoscicsk.blog.onet.pl
Witold Tomassi – fizykochemik, profesor
- matura – 1930 r.
Witold Tomassi (ur. 13 sierpnia 1912 w Kaliszu, zm. 13 marca 1997 w Warszawie) – polski fizykochemik, specjalista w zakresie elektrochemii i termodynamiki chemicznej, naukowiec i nauczyciel akademicki.
Pradziadek Witolda Tomassi, prawdopodobnie pochodzenia włosko-węgierskiego, przybył do Polski po węgierskiej Wiośnie Ludów (1848) i zamieszkał na wsi pod Łęczycą. Jego prawnuk urodził się w Kaliszu. W roku 1919 rodzina zamieszkała w Warszawie, gdzie Witold Tomassi ukończył Państwowe Gimnazjum im. Tadeusza Czackiego. W 1930 roku rozpoczął studia inżynierskie na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej, gdzie już w roku 1933 został zastępcą asystenta. Studia ukończył z wyróżnieniem w 1935 roku. Od września 1936 pracował w Zakładzie Chemii Fizycznej PW na stanowisku asystenta, a następnie starszego asystenta. W latach 1937/1938 towarzyszył Ministrowi Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, Wojciechowi Świętosławskiemu, w wyjazdach do królestw Rumunii i Węgier. Stopień doktora nauk technicznych otrzymał – również z wyróżnieniem – w kwietniu 1939 roku…[źródło]
Więcej:
zchf.ch.pw.edu.pl
Zbigniew Kruszewski – politolog
- matura – tajne nauczanie „ mała matura” 1944 r.
Więcej:
24kurier.pl
www.transodra-online.net
Bolesław Srocki – polityk, działacz społeczny, poseł na Sejm II kadencji w II Rzeczypospolitej
- matura 1914 r.
Euzebiusz Zieliński – podinspektor Policji Państwowej
- matura – 1910 r.
[ Biogram ]
Więcej:
panstwowa.policja.pl